Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

coitus N M

  • 1 coitus

        coitus ūs, m    [com- + 1 I-], sexual union, O.
    * * *
    meeting/encounter, gathering; conjunction (planets); meeting place; coalescence; union, sexual intercourse; fertilization; gathering/collection (fluid/pus)

    Latin-English dictionary > coitus

  • 2 coitus

    1.
    cŏĭtus, a, um, Part., from coëo.
    2.
    cŏĭtus, and another orthography coetus (only distinguished in signif. by use; v. infra), ūs (dat. coetu, Cat. 64, 385; 66, 37), m. [coëo].
    I.
    In gen.
    A.
    Abstr., a coming or meeting together, an assembling:

    eos auspicio meo atque ductu primo coetu vicimus,

    Plaut. Am. 2, 2, 25.— Hence,
    B.
    Concr., an assemblage, crowd, company; in this signif. coetus alone is used:

    quae (opiniones) in senatu, quae in omni coetu concilioque profitendae sint,

    Cic. Fin. 2, 24, 77; 2, 4, 11; id. Rep. 6, 13, 13:

    ad divinum animorum concilium coetumque proficisci,

    id. Sen. 23, 84; id. de Or. 1, 8, 30; id. Verr. 2, 5, 72, § 186; Liv. 3, 38, 11; 27, 35, 3; Quint. 2, 15, 18; 2, 9, 2; 8, 4, 8; Cat. 46, 8; 64, 407; Verg. A. 5, 43; Ov. M. 3, 403; 11, 766; 15, 66:

    in domum Pisonis,

    Tac. A. 4, 41; id. H. 4, 45.—
    II.
    Esp.
    A.
    A uniting, joining together, combination; so in both forms.
    (α).
    Coetus, Lucr. 1, 1016; 1, 1047; 2, 919; 2, 1003;

    5, 429: ceterum amnium coctus maritimis similes fluctus movet,

    Curt. 9, 4, 9:

    stellarum coetus et discessiones,

    Gell. 14, 1, 14.—
    (β).
    Coitus:

    ut recens coitus venae resolvatur,

    Cels. 2, 10 fin.:

    umoris,

    id. 5, 18, 31:

    sordium in auribus,

    id. 6, 7, 7:

    syllabarum,

    Quint. 9, 4, 59:

    vocum,

    Gell. 1, 25, 16: osculi, Poët. ap. Gell. 19, 11, 4:

    luna morata in coitu solis biduo (i. e. at new moon),

    Plin. 2, 9, 6, § 44. —
    B.
    Sexual intercourse, coition (not in Cic.);

    in this signif. only coitus is used.— Of men,

    Ov. M. 7, 709; Suet. Calig. 25; cf. Quint. 8, 6, 24; Gai Inst. 1, 64; 1, 87.—Of animals, Col. 6, 24, 3; 6, 23, 3 (Cod. Polit. coetus); Cels. 2, 1 fin. al.—
    2.
    Transf., of plants:

    palmarum,

    Plin. 13, 4, 7, § 35.— Also of ingrafting, Plin. 17, 14, 24, § 103.

    Lewis & Short latin dictionary > coitus

  • 3 coëō

        coëō īvī or iī, itus, īre    [com- + eo], to go together, come together, meet, assemble, collect: in Piraeo, T.: matronae ad Venturiam frequentes coëunt, L.: quo populus coibat, H.: certis diebus (ad concilium), Ta.: milia crabronum, O.: populi legationibus coëunt, by their representatives, Ta.— To come together in battle, meet, encounter: inter se, V.: agmina, Cu.: cetera turba coit, joins in the attack, O.—To come together, be united, gather, unite, combine: coëundi in unum spatium, L.: manus coit omnis in unum, V.: qui unā coierunt, Cs.: ut coëat par Iungaturque pari, H.: amnes in artius coëunt, Cu.: membra, O.: coit formidine sanguis, congeals, V.: digiti coëunt, grow together, O.: volnera coiere mea, have closed, Pr.: Inter se capita (arcūs), V.: ut placidis coëant immitia, H.: memini nobis verba coisse, to have been exchanged, Pr.—Fig., to unite, join together, assimilate, combine, agree, ally oneself, conspire: cum hoc: principes tum unā coierunt, Cs.: in foedera dextrae, V.—Of a marriage contract: taedae quoque iure coissent, O.: conubio, nuptiis, Cu.: cum captivā, Cu.: Hac gener atque socer coëant mercede suorum, i. e. in the marriage, V.—With societatem, to enter into partnership, make a compact, become an ally, associate, form a league: societatem laboris: cum Caesare societatem: cum Lacedaemoniis, N.: societatem sceleris: ad eam rem societas coitur.
    * * *
    coire, coivi(ii), coitus V
    fit together; have sexual intercourse; collect/gather (fluid); meet; rally; enter agreement; unite/assemble/conspire; come/go together; mend/knit (wound)

    Latin-English dictionary > coëō

  • 4 coetus

        coetus ūs, m    [for coitus], a coming together: amnium, Cu.—An assemblage, crowd, company: in omni coetu concilioque: sollemnes ludorum: nocturni, L.: socios in coetum Advocat, V.: coetu soluto, O.: coetibus alqd sancire, Ta.: divinus animorum.—Esp., a festival, feast: coetum celebrate faventes, V.
    * * *
    meeting, encounter, (political or illegal) assembly; union; band, gang, crowd; social intercourse (w/hominium), society, company; sexual intercourse

    Latin-English dictionary > coetus

  • 5 concubitus

        concubitus ūs, m    [CVB-], a lying together, concubinage: ferarum ritu, L., C., V., H., Tb.
    * * *
    lying together (sleeping/dining/sex); sexual intercourse, coitus; sexual act

    Latin-English dictionary > concubitus

  • 6 concubitio

    sexual intercourse, coitus

    Latin-English dictionary > concubitio

  • 7 coetus

    coetus, us, v. 2. coitus.

    Lewis & Short latin dictionary > coetus

  • 8 coitio

    cŏĭtĭo, ōnis, f. [coëo].
    * I.
    A coming or meeting together, a meeting:

    prima coitio est acerrima,

    Ter. Phorm. 2, 2, 32.—
    II.
    Esp.
    A.
    A uniting, banding together.
    1.
    In gen. (rare):

    societatis,

    Dig. 17, 2, 70.—
    2.
    In partic., in a bad sense, a conspiracy, plot, coalition (several times in Cic. and Liv.;

    elsewh. rare): suspitio coitionis,

    Cic. Planc. 22, 53; id. Clu. 54, 148:

    non factionibus modo nec per coitiones usitatas nobilibus, etc.,

    Liv. 7, 32, 12; cf. id. 2, 35, 4; 3, 35, 9:

    candidatorum consularium,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 16:

    Memmii,

    id. ib. 2, 14 (15), 4:

    tribunorum,

    Liv. 3, 65, 8:

    facere,

    Cic. Planc. 22, 53; Liv. 9, 26, 9:

    dirimere,

    Cic. Att. 4, 18, 3.—
    B.
    Sexual intercourse, coition (post-class. for coitus), Macr. S. 7, 16; Cod. Th. 15, 8, 2; Sol. 49 fin.; Lact. 1, 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > coitio

  • 9 competo

    com-pĕto ( conp-), īvi or ii, ītum, 3, v. a. and n. (first common since the Aug. per.; very rare before that time; not found in Cic., and perh. not in the poets).
    I.
    Act., to strive after something in company or together (post-class. and very rare):

    unum locum,

    Just. 13, 2, 1:

    unam speciosam (puellam),

    Aur. Vict. Vir. Ill. 59: bona, Cod. Th. 10, 10, 27, § 6.—
    II.
    Neutr., to meet or come together.
    A.
    Lit. (very rare):

    ubi viae competunt, tum in compitis sacrificatur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    ubi recti angulorum conpetant ictuus,

    Plin. 2, 18, 16, § 80:

    si cacumina harundinum in unum competunt,

    Col. 4, 17, 1; cf. id. 2, 2, 9.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of time, to coincide, agree, meet, to happen, etc.; constr. with cum, the dat., in, or absol.:

    tempora reputantibus initium finemque miraculi cum Othonis exitu competisse,

    Tac. H. 2, 50 fin.:

    fasti adeo turbati, ut neque messium feriae aestati, neque vindemiarum auctumno competerent,

    Suet. Caes. 40:

    si competant coitus lunae in novissimum diem brumae,

    Plin. 16, 39, 74, § 191; 18, 26, 63, § 232; cf. impers.:

    si ita competit, ut idem ille, qui sanare potest, disserat,

    Sen. Ep. 75, 6.—
    2.
    Of other things, to agree or coincide with something, to answer to it:

    tanto Othonis animo nequaquam corpus aut habitus competiit,

    Suet. Oth. 12.—Hence, absol., to be qualified, competent, appropriate, fit, suitable, to correspond:

    neque animo neque auribus aut linguā conpetere,

    Sall. H. 1, 88 Dietsch; Tac. A. 3, 46:

    dux velut captus animi non linguā, non auribus competere,

    id. H. 3, 73:

    aut assumere in causam naturas, quā competent, aut mitigare, quā repugnabunt,

    Quint. 4, 1, 17:

    ut vix ad arma capienda aptandaque pugnae competeret animus,

    Liv. 22, 5, 3:

    ei loci situs ita competit,

    Col. 8, 17, 3; cf. id. 9, 1, 1; 9, 5, 1:

    si cujusquam neptium suarum competeret aetas,

    Suet. Aug. 31; Col. 1, 6, 23; cf. id. 2, 8, 4; 2, 18, 2; 2, 20, 4; 4, 29 fin.
    3.
    To belong, be due to:

    actionem competere in equitem Romanum,

    Quint. 3, 6, 11:

    mihi adversus te actio competit,

    Dig. 19, 1, 25:

    poena competit in aliquem,

    App. M. 10, p. 243, 40:

    hereditas competit, alicui,

    Eum. Pan. Const. 4:

    libertas servo competere potest,

    Just. Inst. 1, 5, 1.—Hence,
    1.
    com-pĕtens, entis, P. a.
    a.
    Corresponding to:

    personae rebus,

    App. Flor. 16:

    ratio etymologiae cum sententiā vocabuli,

    Gell. 19, 13, 3.— Comp., Auct. Pan. Maxim. et Const. 7.—
    b.
    Competent, legal:

    judex,

    Dig. 2, 1, 19:

    tribunal,

    ib. 3, 3, 35, § 2.—
    2.
    compĕten-ter, adv., suitably, properly, becomingly (post-class.):

    consulere alicui,

    Dig. 24, 3, 22:

    punire,

    ib. 22, 5, 16.—
    * Comp.: disserere, Hier. adv. Helv. 2.—
    * Sup.:

    uti Platone,

    App. Mag. p. 316, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > competo

  • 10 conpeto

    com-pĕto ( conp-), īvi or ii, ītum, 3, v. a. and n. (first common since the Aug. per.; very rare before that time; not found in Cic., and perh. not in the poets).
    I.
    Act., to strive after something in company or together (post-class. and very rare):

    unum locum,

    Just. 13, 2, 1:

    unam speciosam (puellam),

    Aur. Vict. Vir. Ill. 59: bona, Cod. Th. 10, 10, 27, § 6.—
    II.
    Neutr., to meet or come together.
    A.
    Lit. (very rare):

    ubi viae competunt, tum in compitis sacrificatur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    ubi recti angulorum conpetant ictuus,

    Plin. 2, 18, 16, § 80:

    si cacumina harundinum in unum competunt,

    Col. 4, 17, 1; cf. id. 2, 2, 9.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of time, to coincide, agree, meet, to happen, etc.; constr. with cum, the dat., in, or absol.:

    tempora reputantibus initium finemque miraculi cum Othonis exitu competisse,

    Tac. H. 2, 50 fin.:

    fasti adeo turbati, ut neque messium feriae aestati, neque vindemiarum auctumno competerent,

    Suet. Caes. 40:

    si competant coitus lunae in novissimum diem brumae,

    Plin. 16, 39, 74, § 191; 18, 26, 63, § 232; cf. impers.:

    si ita competit, ut idem ille, qui sanare potest, disserat,

    Sen. Ep. 75, 6.—
    2.
    Of other things, to agree or coincide with something, to answer to it:

    tanto Othonis animo nequaquam corpus aut habitus competiit,

    Suet. Oth. 12.—Hence, absol., to be qualified, competent, appropriate, fit, suitable, to correspond:

    neque animo neque auribus aut linguā conpetere,

    Sall. H. 1, 88 Dietsch; Tac. A. 3, 46:

    dux velut captus animi non linguā, non auribus competere,

    id. H. 3, 73:

    aut assumere in causam naturas, quā competent, aut mitigare, quā repugnabunt,

    Quint. 4, 1, 17:

    ut vix ad arma capienda aptandaque pugnae competeret animus,

    Liv. 22, 5, 3:

    ei loci situs ita competit,

    Col. 8, 17, 3; cf. id. 9, 1, 1; 9, 5, 1:

    si cujusquam neptium suarum competeret aetas,

    Suet. Aug. 31; Col. 1, 6, 23; cf. id. 2, 8, 4; 2, 18, 2; 2, 20, 4; 4, 29 fin.
    3.
    To belong, be due to:

    actionem competere in equitem Romanum,

    Quint. 3, 6, 11:

    mihi adversus te actio competit,

    Dig. 19, 1, 25:

    poena competit in aliquem,

    App. M. 10, p. 243, 40:

    hereditas competit, alicui,

    Eum. Pan. Const. 4:

    libertas servo competere potest,

    Just. Inst. 1, 5, 1.—Hence,
    1.
    com-pĕtens, entis, P. a.
    a.
    Corresponding to:

    personae rebus,

    App. Flor. 16:

    ratio etymologiae cum sententiā vocabuli,

    Gell. 19, 13, 3.— Comp., Auct. Pan. Maxim. et Const. 7.—
    b.
    Competent, legal:

    judex,

    Dig. 2, 1, 19:

    tribunal,

    ib. 3, 3, 35, § 2.—
    2.
    compĕten-ter, adv., suitably, properly, becomingly (post-class.):

    consulere alicui,

    Dig. 24, 3, 22:

    punire,

    ib. 22, 5, 16.—
    * Comp.: disserere, Hier. adv. Helv. 2.—
    * Sup.:

    uti Platone,

    App. Mag. p. 316, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > conpeto

  • 11 cubitus

    1.
    cŭbĭtus, ūs, m. [id.], a lying down (very rare).
    I.
    Prop.:

    supini, proni, in latera,

    Plin. 28, 4, 14, § 54.—
    B.
    Esp., of coitus (for concubitus), in plur., Plaut. Am. 5, 1, 70.—
    II.
    Meton. (abstr. pro concr.), a bed, couch:

    foliis cubitus sibi sternunt,

    Plin. 24, 9, 38, § 59.
    2.
    cŭbĭtus, i, m., v. cubitum.

    Lewis & Short latin dictionary > cubitus

  • 12 Luna

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Luna

  • 13 luna

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > luna

  • 14 Lunenses

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Lunenses

  • 15 Luniensis

    1.
    lūna, ae ( gen. lunai, Lucr. 5, 69), f. [contr. for luc-na, from root luc; v. luceo], the moon.
    I.
    Lit.:

    dimidiata,

    Cato, R. R. 37:

    extrema et prima,

    Varr. R. R. 1, 37:

    solis annuos cursus spatiis menstruis luna consequitur,

    Cic. N. D. 2, 19, 50; 2, 40, 103; id. Ac. 2, 39, 123:

    cum luna laboret,

    is eclipsed, id. Tusc. 1, 38, 92:

    lunae defectus,

    Liv. 26, 5:

    lunae defectio,

    Quint. 1, 10, 47:

    siderum regina bicornis,

    Hor. C. S. 35:

    aurea,

    Ov. M. 10, 448:

    nivea,

    id. ib. 14, 367:

    minor,

    Hor. S. 2, 8, 31:

    dimidia,

    Plin. 18, 32, 75, § 323:

    plena,

    id. 11, 30, 36, § 109:

    nova,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    intermenstrua,

    id. 18, 32, 75, § 322:

    lunae senium,

    id. 7, 48, 49, § 155:

    lunae coitus,

    id. 16, 39, 74, § 190:

    crescens,

    Col. 2, 15:

    decrescens,

    id. 2, 5: tertia, quarta, quinta, etc., the third, fourth, fifth, etc., day after the new moon, id. 2, 10:

    laborans,

    an eclipse of the moon, Juv. 6, 442: corniculata, dividua, protumida, plena, App. de Deo Socr.—
    II.
    Transf.
    A.
    A month:

    centesima revolvente se luna,

    Plin. 18, 25, 57, § 217; cf. Ov. M. 7, 531.—
    B.
    A night:

    roscida,

    Verg. G. 3, 337:

    immeritae omnia lunae,

    Prop. 4, 4, 23.—
    C.
    The figure of a half-moon, a crescent, lune, Stat. Th. 6, 289. —Esp., the badge worn by senators on their shoes:

    felix... appositam nigrae lunam subtexit alutae,

    Juv. 7, 191:

    patricia,

    Stat. S. 5, 2, 27; cf. Isid. Orig. 19, 34, and lunula. —
    D. E.
    Personified: Lūna, the Moon-goddess:

    Volcanus, Luna, Sol, Dies, di quattuor,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Ov. F. 4, 374; Aus. Ep. 5, 3; 19, 3; cf. Stat. Th. 12, 299 sqq.;

    Hyg. Fab. praef.: Aristoteles... Minervam esse lunam probabilibus argumentis explicat,

    Arn. 3, 31. Her temple, built on the Aventine by Servius Tullius, was burned in Nero's reign, Liv. 40, 2, 2; Tac. A. 15, 41.
    2.
    Lūna, ae, f., a city of Etruria, now Luni, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 8, § 50; Liv. 39, 21, 5; 43, 11; Mart. 13, 30, 1; Sil. 8, 482.— Hence,
    II.
    Lūnensis or Lūniensis, e, adj., of or belonging to Luna:

    caseus Luniensis, remarkable for its size,

    Plin. 11, 42, 97, § 241; Mart. 13, 30 in lemm.:

    marmor,

    the modern marble of Carrara, Plin. 36, 6, 7, § 48:

    silex,

    id. 36, 18, 29, § 135:

    ara,

    an altar of marble of Luna, Suet. Ner. 50. — Plur. subst.: Lūnenses, ĭum, m., the inhabitants of Luna, Plin. 36, 5, 4, § 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Luniensis

См. также в других словарях:

  • COITUS — (латинск.), совокулление, соитие, половое сношение, половой акт. Наблюдения над процессом С. у млекопитающих обнаруживают у отдельных видов их значительные различия в напряжении полового члена, способе введения его во влагалище, положении при С,… …   Большая медицинская энциклопедия

  • coitus — copulation, 1713, scientific Latin, from L. coitus a meeting together; sexual union, pp. of coire, from com together (see CO (Cf. co )) + ire come, go, from PIE root *ei to go. In Middle English as coite (early 15c.). Used in English in general… …   Etymology dictionary

  • Coĭtus — (lat.), 1) Zusammenkunft, Vereinigung; 2) Art der Begattung …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Coïtus — (lat.), Beischlaf; C. anticipatus, Beischlaf vor der Ehe; C. damnatus, illicitus, Blutschande …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Coitus — Coĭtus (lat.), Beischlaf …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Coïtus — Coïtus, Zusammenkunft; Begattung …   Herders Conversations-Lexikon

  • Coitus — Coitus→Koitus …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Coitus — vgl. Koitus …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • coitus — ► NOUN technical ▪ sexual intercourse. DERIVATIVES coital adjective. ORIGIN Latin, from coire go together …   English terms dictionary

  • coitus — [kō′it əs; ] also [ kō ēt′əs] n. [L: see COITION] sexual intercourse coital adj …   English World dictionary

  • Coitus — Co|i|tus [ ko:itus] der; , [...tu:s] <aus gleichbed. lat. coitus, vgl. ↑Koitus> in fachspr. Fügungen: Coitus a Tergo: Form des ↑Koitus, bei der die Frau dem Mann den Rücken zuwendet; Geschlechtsverkehr »von hinten«; Coitus condomatus:… …   Das große Fremdwörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»